Binnenkort is het twee jaar geleden dat ik mijn diagnose van autisme heb gekregen, die ik zelf wat naar Asperger heb omgebogen en door een psychologe en psychiater is bevestigd. De afgelopen twee jaar waren vooral een poging om mijn diagnose te aanvaarden in de zin van autisme een plaats in mijn leven te geven. Ik was 25 op het moment van de diagnose, twee maanden verwijderd van mijn 26ste verjaardag. De diagnose kwam dus redelijk laat. Maar toch voelde de diagnose vooral als een bevrijding en een opluchting. Eindelijk wist ik nu wat er met mij scheelde en gaf het mij een verklaring voor de dingen die ik deed en die ik niet deed.
Alleen is het niet zo dat je met een diagnose op zak nu ineens geruster kan slapen, dat je leven ineens gemakkelijker wordt, dat de angsten en negatieve gevoelens ineens verdwenen zijn omdat je er nu een verklaring voor hebt. Neen, helaas, autisme heb je voor het leven en je moet er een heel leven mee leren leven. En na twee jaar heb ik het gevoel dat dit een proces is dat ook een leven lang duurt. Het is dan ook niet zo dat ik autisme zomaar meteen aanvaardde, ook al gaf het een sluitende verklaring voor dingen uit het verleden. Neen, mijn eerste reactie was dan ook dat niemand dat mocht weten. Een houding die ik grotendeels tot op de dag van vandaag handhaaf. Een deel van de familie weet van niets en zo wil ik het houden. Aan de andere kant hebben zij ook wel gezien dat ik volledig afstand heb genomen van hen en dat ik de banden heb doorgeknipt. Iets waar zij niets van begrijpen omdat ze geen uitleg krijgen. Ook op het werk weet niemand het buiten één collega. Ook daar zie ik niet meteen verandering in komen.
De eerste maanden na de diagnose las ik veel over autisme en Asperger en zag ik meer en meer verbanden tussen de diagnose en mijn eigen leven. In die tijd ging ik ook naar een psychologe, maar dat is wat verkeerd gelopen. Ik zat nog in de fase van wat is autisme, hoe beïnvloedt het mij, hoe moet het nu verder … terwijl zij meer dieper wou binnendringen in mijn gevoelenswereld, mijn angsten, mijn gedachten. En daar ben ik op afgehaakt. Op dat gebied ben ik een versterkte burcht en bij elke poging om binnen te dringen klap ik dicht. Zeker van een persoon die ik niet ken en maar op een onregelmatige basis zie. Ik heb eigenlijk het aanvaardingsproces alleen moeten doorgaan, maar achteraf bekeken was dat geen slecht idee. Het ging allemaal heel geleidelijk, maar door op mijn eigen tempo het proces te ondergaan vind ik dat ik eigenlijk vandaag de dag tegen mezelf met een gerust hart kan zeggen dat ik autisme heb en daar geen probleem mee heb. Deze blog helpt daar eigenlijk heel goed bij.
Al is het proces natuurlijk nog altijd niet afgerond. Omdat je autisme een plaats in je leven moet geven. En dat is vrij moeilijk voor een geval als mezelf. Omdat autisme bij mij eerder een schaduw is. In die twee jaar heb ik eigenlijk beseft dat ik wat tussen twee stoelen val. Ik had een diagnose autisme op zak, maar het manifesteert zich zo onduidelijk voor de buitenwereld dat ik bijna altijd als NT doorga. Het is voor mezelf ook niet altijd even duidelijk geweest wat nu realiteit, autisme, camouflage en ingebeeld was. Soms wou ik de dingen zo hard uitleggen door autisme, dat ik de dag nadien er weer compleet aan twijfelde omdat ik de dingen dan weer door een NT-bril zag. En zo leefde ik eigenlijk wat in een soort van schemerzone.
Vandaag ben ik al meer overtuigd van mijn autisme, omdat ik steeds meer autistische denkpatronen opmerk bij mezelf en mezelf meer toelaat om autistisch te denken. Natuurlijk heb ik nog soms het gevoel dat ik wou dat mijn autisme zich wat duidelijker voordeed. Het klinkt raar, maar ik heb het gedacht dat mijn leven dan juist wat makkelijker zou zijn. En vooral veel duidelijker dan de schemerzone waar ik in zit. Maar ik denk dat ik na die twee jaar langzaamaan opschuif uit die schemerzone en meer richting autistisch. Zeker in denken. Zo merk ik dat ik mijn toekomst vooral uit mijn autisme bekijk en veel minder uit de hoek wat maatschappelijk en NT wenselijk is. Een teken, denk ik, dat ik op de goede weg ben.
Alleen is het niet zo dat je met een diagnose op zak nu ineens geruster kan slapen, dat je leven ineens gemakkelijker wordt, dat de angsten en negatieve gevoelens ineens verdwenen zijn omdat je er nu een verklaring voor hebt. Neen, helaas, autisme heb je voor het leven en je moet er een heel leven mee leren leven. En na twee jaar heb ik het gevoel dat dit een proces is dat ook een leven lang duurt. Het is dan ook niet zo dat ik autisme zomaar meteen aanvaardde, ook al gaf het een sluitende verklaring voor dingen uit het verleden. Neen, mijn eerste reactie was dan ook dat niemand dat mocht weten. Een houding die ik grotendeels tot op de dag van vandaag handhaaf. Een deel van de familie weet van niets en zo wil ik het houden. Aan de andere kant hebben zij ook wel gezien dat ik volledig afstand heb genomen van hen en dat ik de banden heb doorgeknipt. Iets waar zij niets van begrijpen omdat ze geen uitleg krijgen. Ook op het werk weet niemand het buiten één collega. Ook daar zie ik niet meteen verandering in komen.
De eerste maanden na de diagnose las ik veel over autisme en Asperger en zag ik meer en meer verbanden tussen de diagnose en mijn eigen leven. In die tijd ging ik ook naar een psychologe, maar dat is wat verkeerd gelopen. Ik zat nog in de fase van wat is autisme, hoe beïnvloedt het mij, hoe moet het nu verder … terwijl zij meer dieper wou binnendringen in mijn gevoelenswereld, mijn angsten, mijn gedachten. En daar ben ik op afgehaakt. Op dat gebied ben ik een versterkte burcht en bij elke poging om binnen te dringen klap ik dicht. Zeker van een persoon die ik niet ken en maar op een onregelmatige basis zie. Ik heb eigenlijk het aanvaardingsproces alleen moeten doorgaan, maar achteraf bekeken was dat geen slecht idee. Het ging allemaal heel geleidelijk, maar door op mijn eigen tempo het proces te ondergaan vind ik dat ik eigenlijk vandaag de dag tegen mezelf met een gerust hart kan zeggen dat ik autisme heb en daar geen probleem mee heb. Deze blog helpt daar eigenlijk heel goed bij.
Al is het proces natuurlijk nog altijd niet afgerond. Omdat je autisme een plaats in je leven moet geven. En dat is vrij moeilijk voor een geval als mezelf. Omdat autisme bij mij eerder een schaduw is. In die twee jaar heb ik eigenlijk beseft dat ik wat tussen twee stoelen val. Ik had een diagnose autisme op zak, maar het manifesteert zich zo onduidelijk voor de buitenwereld dat ik bijna altijd als NT doorga. Het is voor mezelf ook niet altijd even duidelijk geweest wat nu realiteit, autisme, camouflage en ingebeeld was. Soms wou ik de dingen zo hard uitleggen door autisme, dat ik de dag nadien er weer compleet aan twijfelde omdat ik de dingen dan weer door een NT-bril zag. En zo leefde ik eigenlijk wat in een soort van schemerzone.
Vandaag ben ik al meer overtuigd van mijn autisme, omdat ik steeds meer autistische denkpatronen opmerk bij mezelf en mezelf meer toelaat om autistisch te denken. Natuurlijk heb ik nog soms het gevoel dat ik wou dat mijn autisme zich wat duidelijker voordeed. Het klinkt raar, maar ik heb het gedacht dat mijn leven dan juist wat makkelijker zou zijn. En vooral veel duidelijker dan de schemerzone waar ik in zit. Maar ik denk dat ik na die twee jaar langzaamaan opschuif uit die schemerzone en meer richting autistisch. Zeker in denken. Zo merk ik dat ik mijn toekomst vooral uit mijn autisme bekijk en veel minder uit de hoek wat maatschappelijk en NT wenselijk is. Een teken, denk ik, dat ik op de goede weg ben.
