Het zonnetje schijnt, het wordt aangenaam warm, iedereen komt buiten. En iedereen is blij en gelukkig en hoopt dat er nog zo vele dagen mogen volgen. Ik daarentegen onderga weer de zoveelste depressieve bui. Het was ontzettend lang geleden, maar zondag heb ik nog eens een huilbui gehad. Een gevolg van vele dingen. Voornamelijk van stress natuurlijk. Deze zorgt er al jaren voor dat ik braakneigingen heb ’s morgens, maar de laatste tijd worden ze erger, komt het vaker tot echt overgeven en komt dit fenomeen niet alleen maar ’s morgens meer voor, maar nu ook gedurende de hele dag. Daarbij beland ik in een vicieuze cirkel, want de angst voor een volgende braakbui zorgt natuurlijk ook daadwerkelijk voor een braakbui. Al datgene heeft er voor gezorgd dat mijn keel terug ontstoken is en dat er weer een rondje antibiotica is tegenaan gegooid. De dokter raadde mij ook aan, gezien mijn autisme en mijn aard tot bezorgdheid, om terug een weekje rust te nemen. Helaas wist ik dat ik me alleen maar zorgen zou maken over het werk en vermits ik nog maar pas ziek ben geweest en binnen twee weken toch op verlof ga, had ik besloten om toch maar te gaan. Maar dinsdag heb ik beslist om vandaag en morgen overuren op te nemen en daadwerkelijk te rusten.
Stress en overbezorgdheid over alles en iedereen ligt natuurlijk aan de basis van het probleem. Maar met de huilbui besef ik ook dat ik terug in een depressief dipje (of hoogtepunt?) zit. Ik besef dan ook dat ik eigenlijk al jaren, teruggaand tot mijn kindertijd, met hetzelfde gevoel zit: namelijk het feit dat ik hartsgrondig ongelukkig ben. En daar heeft een diagnose Asperger niets aan veranderd. Natuurlijk doorloop je de ontkennings- en de aanvaardingsfase, maar ook na die laatste fase besef je dat een diagnose of label geen oplossing biedt voor het ongelukkig zijn. Je weet wel wat de oorzaak is voor de problemen en wat het allemaal heeft veroorzaakt, maar daarmee zijn de problemen niet weg.
Ik denk dat één van de grote redenen voor het ongelukkig zijn ligt in het feit dat ik geen duidelijk toekomstbeeld heb. Dat maakt alles onzeker. Je twijfelt ook voortdurend aan jezelf, je denkt vaak aan de problemen waarmee je geconfronteerd wordt, je hebt het gevoel dat je maar wat aanmoddert en dat het allemaal zinloos is. Er is geen perspectief en je hebt het gevoel dat je niet in het concept leven slaagt. Aan de andere kant weet ik ook dat een duidelijk toekomstbeeld ook niet ideaal is voor mezelf, omdat dat veel stress met zich meebrengt om dat toekomstbeeld toch maar te behalen. Ik weet dat ik nogal perfectionistisch ben ingesteld en dat dit geen zegen is. Ik weet ook dat ik nog teveel het leven voorstel als een Disney-verhaal en dat mijn verwachtingen vaak gewoonweg te hoog liggen. En dan is de kans op falen natuurlijk groter, wat mijn laag zelfbeeld en zelfvertrouwen ook wederom niet ten goede komt.
Daarnaast leef ik ook al mijn hele leven lang in angst. En angst is een slechte raadgever. Maar het is ontzettend moeilijk om de angst te doorbreken. Er is angst voor alles en iedereen en dat maakt me ook ontzettend ongelukkig. Ik raak hier echt niet uit de vicieuze cirkel. Een pessimistische ingesteldheid speelt daar ook een grote rol in. Ik zie vaak echt geen uitweg. Terwijl het vaak uiteindelijk wel meevalt. Maar een leven in angst is echt geen leven. Bovendien weet ik ook al dat geneesmiddelen niet de juiste oplossing zijn en dat ik veel te gesloten ben om via psychologen een oplossing te vinden. Het drijft me dan ook op regelmatige tijdstippen in de wanhoop. De huilbui van zondag was daar een typische uiting van.
Er is ondertussen niet veel dat mij deze dagen echt kan boeien. Ik heb last van een reader’s block, ik ben vaak te verstrooid of te vermoeid om mij te laten boeien door een televisieserie of film, er is niemand die mijn leven op sleeptouw kan nemen, …. Maar ik ben een moodswing baby en weet dat binnen een week mijn depressieve bui weer over kan zijn en dat ik weer ontzettend moet lachen met grappige dingen en dat ik mezelf weer verlies in een boek of zo. That’s my life. Ideaal of plezant is het niet, maar het is mijn realiteit.
Stress en overbezorgdheid over alles en iedereen ligt natuurlijk aan de basis van het probleem. Maar met de huilbui besef ik ook dat ik terug in een depressief dipje (of hoogtepunt?) zit. Ik besef dan ook dat ik eigenlijk al jaren, teruggaand tot mijn kindertijd, met hetzelfde gevoel zit: namelijk het feit dat ik hartsgrondig ongelukkig ben. En daar heeft een diagnose Asperger niets aan veranderd. Natuurlijk doorloop je de ontkennings- en de aanvaardingsfase, maar ook na die laatste fase besef je dat een diagnose of label geen oplossing biedt voor het ongelukkig zijn. Je weet wel wat de oorzaak is voor de problemen en wat het allemaal heeft veroorzaakt, maar daarmee zijn de problemen niet weg.
Ik denk dat één van de grote redenen voor het ongelukkig zijn ligt in het feit dat ik geen duidelijk toekomstbeeld heb. Dat maakt alles onzeker. Je twijfelt ook voortdurend aan jezelf, je denkt vaak aan de problemen waarmee je geconfronteerd wordt, je hebt het gevoel dat je maar wat aanmoddert en dat het allemaal zinloos is. Er is geen perspectief en je hebt het gevoel dat je niet in het concept leven slaagt. Aan de andere kant weet ik ook dat een duidelijk toekomstbeeld ook niet ideaal is voor mezelf, omdat dat veel stress met zich meebrengt om dat toekomstbeeld toch maar te behalen. Ik weet dat ik nogal perfectionistisch ben ingesteld en dat dit geen zegen is. Ik weet ook dat ik nog teveel het leven voorstel als een Disney-verhaal en dat mijn verwachtingen vaak gewoonweg te hoog liggen. En dan is de kans op falen natuurlijk groter, wat mijn laag zelfbeeld en zelfvertrouwen ook wederom niet ten goede komt.
Daarnaast leef ik ook al mijn hele leven lang in angst. En angst is een slechte raadgever. Maar het is ontzettend moeilijk om de angst te doorbreken. Er is angst voor alles en iedereen en dat maakt me ook ontzettend ongelukkig. Ik raak hier echt niet uit de vicieuze cirkel. Een pessimistische ingesteldheid speelt daar ook een grote rol in. Ik zie vaak echt geen uitweg. Terwijl het vaak uiteindelijk wel meevalt. Maar een leven in angst is echt geen leven. Bovendien weet ik ook al dat geneesmiddelen niet de juiste oplossing zijn en dat ik veel te gesloten ben om via psychologen een oplossing te vinden. Het drijft me dan ook op regelmatige tijdstippen in de wanhoop. De huilbui van zondag was daar een typische uiting van.
Er is ondertussen niet veel dat mij deze dagen echt kan boeien. Ik heb last van een reader’s block, ik ben vaak te verstrooid of te vermoeid om mij te laten boeien door een televisieserie of film, er is niemand die mijn leven op sleeptouw kan nemen, …. Maar ik ben een moodswing baby en weet dat binnen een week mijn depressieve bui weer over kan zijn en dat ik weer ontzettend moet lachen met grappige dingen en dat ik mezelf weer verlies in een boek of zo. That’s my life. Ideaal of plezant is het niet, maar het is mijn realiteit.
Hallo Filip,
BeantwoordenVerwijderenJe zelfanalyse is haarscherp, daar heb ik niets aan toe te voegen. Je weet precies wat er aan de hand is maar kunt er niets aan doen. En dat maakt de situatie des te onverdraaglijker.
Ik kan je niet helpen, jij kunt je niet helpen, niemand kan je helpen. Nu niet, tenminste.
Maar je weet dat je depressieve bui over zal waaien, dat het straks beter zal gaan. Niet met je leven zelf, maar hoe je ertegenaan kijkt. Dit gaat voorbij.
Hang in there, Filip. Ik denk aan je. Meer heb ik niet te bieden. En ook niet minder.
Hoi Filip
BeantwoordenVerwijderenZeer veel herkenning hier met w,
W heeft hier nu cognitieve therapie voor zijn chronische depressie zijn leven bestaat ook voornamelijk uit angsten.
VAn de ene kant bestaat zijn leven uit angst voor de toekomst en aan de andere kant uit trauma"s uit het verleden en daarbij zijn asperger wat ook niet echt meewerkt.
Dit zorgt er bij hem voor dat hij niet in het heden leeft maar in het verleden of al te ver in de toekomst maar niet in het NU!
Dat is het enigste moment waar je gelukkig kan zijn in het NU,dat geld tenminste voor hem...dit is zo uitgelegd bij de cognitieve therapie en door alleen maar met het verleden of de toekomst bezig te zijn,waar veel angst bijkomt kun je niet genieten van het moment(bijv. een film kijken etc.)
W leert op therapie nu de angstige gedachten niet te zwaar te laten wegen immers van die angstige gedachten komt mss maar een heel klein percentage uit(zoals jij dat ook al beschreef)
Door zoveel energie te stoppen in de foute gedachten en te zwaar te laten wegen wordt je en overbelasd en kun je depri worden of burn out.
En ben je voortdurend bezig alle doemscenario's te voorkomen,w moet nu proberen die als hij die gedachten krijgt bij zichzelf te blijven en zichzelf er van proberen af te leiden,en in het heden te blijven doen waarmee je bezig bent bijv. hele simpele dingen,telkens als je weer in zo'n foute gedachten geraakt proberen bij jezelf te blijven en proberen deze los te laten/
dit is zeker niet makkelijk al lukt dit maar 10 minuten op een dag is dit al winst....
Je kunt het vergelijken met het volgende :
iedereen gaat een keer dood...maar toch maakt het gros er zich niet druk om...
omdat men die angst los laat...en men in het heden of nu probeert te leven...
dus als je wel met de angst voor de toekomst gaat leven ben je hiermee wel bezig dit is zeer moeilijk voor w maar ook voor vele anderen autisten,w beheerst dit ook niet maar is hier nu wel mee bezig .
Mss heb je er niets aan maar dan weet je wel dat je dit niet alleen hebt..
grt Angeline
Ps belangrijk is ook als de angsten uit het verleden of de toekomst zich aandienen deze wel moet accepteren dat zij er ook zijn,maar dat is maar een klein deel van jezelf.
een ander deel vanjezelf is het heden of het NU
Bedankt voor jullie reacties. Het moeilijke is inderdaad als mensen zeggen dat je van het leven moet genieten en dat je de dag moet plukken en dat je in het heden moet leven. Ik hoor dat graag zeggen, maar ik weet totaal niet hoe dit in de praktijk om te zetten. Idem voor dat je moet stoppen met zorgen maken, altijd proberen te denken wat anderen over jou denken, om u van niets of niemand te leren aantrekken. Voor mij zijn dat altijd wat dooddoeners en loze begrippen.
BeantwoordenVerwijderenIk heb het gevoel dat ik niet durf te leven, omdat echt leven betekent dingen loslaten, controle leren verliezen, een stuk onzekerheid en een stuk onvoorspelbaarheid. En dat lukt niet en er is angst voor. Dat ligt natuurlijk in mijn aard, dat komt door mijn autisme, dat wordt ook veroorzaakt door mijn nabije en niet zo nabije omgeving. En soms kan ik daar beter tegen dan andere momenten. Ik denk dat het nu gewoon een opeenstapeling van zaken is die ervoor zorgt dat ik weer wat meer depressiever ben.
Maar ik zeg het. Volgende week kan ik weer terug lachen, mij weer wat beter voelen, terug beter slapen, .... Dat blijft een raar en verwarrend iets, al die moodswings.
Hoi Filip
BeantwoordenVerwijderenGelukkig kan jij volgende week weer lachen(dus weer bijtanken),bij w raakt dat nooit op dat niveau waar jij dan gelukkig wel op terug kan komen,die blijft op de bodem.
En als hij geluk heeft krijgt hij een heel dun laagje op de bodem,daar is hij nu hard aan het werken.
Wel heel vervelend idd die moodswings...
grt Angeline
Hoi Filip
BeantwoordenVerwijderenhoe vreselijk herkenbaar allemaal. Ik hoop dat je je intussen wat beter voelt.
Vreselijk als het zo ver is maar het waait inderdaad telkens weer voorbij. Alleen ... het lijkt steeds zo lang te duren.
an