Het internet is een handig communicatiemiddel voor autisten. Ze kunnen bijvoorbeeld chatten en hoeven zich dan niet meer druk te maken over lichaamstaal en hoe dit te interpreteren. Ze kunnen gebruik maken van fora over het internet om in discussie te treden en daarbij hebben ze tijd om hun antwoord te formuleren. Er is Facebook, Myspace, Netlog, Hyves, … om in contact te komen met gelijkgezinden en om zo sociaal contact te leggen. Wie wat leest over autisme komt bovenstaande wel eens tegen. Kijkend naar mezelf moet ik toegeven dat er weinig van aan is.
Internet is inderdaad een handig communicatiemiddel, maar wat ik merk bij mezelf is dat het vooral een eenrichtingsverkeer is. Ik heb al gechat, maar ik vond er geen bal aan. Dat kan misschien liggen aan het feit dat ik totaal niet weet waarover te praten langs een chat. Ik heb al berichten nagelaten op fora en ik zit nog altijd op een forum, maar een discussie of conversatie? Neen, ik zal wel eens reageren of een punt maken, maar een echte dialoog vermijd ik omdat ik weet dat ik in een dialoog toch alleen maar verlies. En Facebook, Netlog of Hyves? Ik heb op geen van hen een account. Ja, een Myspace heb ik en gebruik ik nog altijd, maar dan wel om enkele artiesten te volgen en op de hoogte te blijven van wanneer zij een nieuwe cd, single of videoclip hebben. Maar Myspace gebruiken voor sociale contacten doe ik niet.
Ik heb natuurlijk deze blog hier. Maar ook hier is het wat een eenrichtingsverkeer. In die zin dat ik hier een postje schrijf en ik publiceer dat. Ik hoop altijd dat er iemand reageert, maar als ze het dan doen, heb ik soms moeite om terug te reageren. Ik heb dat ook op andere blogs. Ik lees andere blogs, maar ik vind het zo moeilijk om op andermans postjes te reageren. Ik doe dit wel, maar het is soms echt moeilijk. Want iemand vertelt zijn verhaal, maar wat moet je dan zeggen? Misschien is dat ook omdat veel van de blogs eigenlijk alleen maar meedelen en niet iets vragen of zo. Een vraag is duidelijk en daar kan ik op antwoorden, maar als het iets meedelen is, dan is het al wat moeilijker.
Ik geloof dan ook niet dat internet zo’n handig hulpmiddel is voor autisten. Er zal natuurlijk altijd een groep bestaan waarvoor het wel zo is, maar mezelf reken ik daar niet bij. Ik ga eigenlijk heel praktisch om met internet. Ik gebruik internet niet om sociale contacten te leggen of foto’s met elkaar te delen, maar wel om nieuws te lezen, om te internetbankieren, om te internetwinkelen (wel een fantastisch voordeel voor autisten, want ben je meteen van al die drukte, opdringerigheid, stress af), om iets op te zoeken, om videoclips te bekijken. Allemaal praktische zaken die geen interactie vereisen met andere gebruikers.
Bovendien merk ik ook dat ik een tiental vaste sites heb die ik elke dag bezoek en die eigenlijk een routine en zekerheid inhouden, maar dat ik het internet niet verder exploreer naar nieuwe dingen. Ik weet dat internet een venster op de wereld kan zijn, maar mijn venster of de wereld die ik bekijk is ontzettend klein. Misschien komt dat ook omdat ik internet verwarrend en ongestructureerd vind. Je kan zogezegd alles vinden via internet, maar zoek eens concrete informatie en je zal merken dat dit niet altijd even simpel is om te zoeken. Er is een wildgroei aan sites en een kat vind haar jongen er niet in terug. En het aanbod is zo groot dat je vaak niet weet waar eerst te beginnen. Dus is mijn venster een ontzettend klein venster. Al vermoed ik dat dit voor vele mensen zo is.
Internet is inderdaad een handig communicatiemiddel, maar wat ik merk bij mezelf is dat het vooral een eenrichtingsverkeer is. Ik heb al gechat, maar ik vond er geen bal aan. Dat kan misschien liggen aan het feit dat ik totaal niet weet waarover te praten langs een chat. Ik heb al berichten nagelaten op fora en ik zit nog altijd op een forum, maar een discussie of conversatie? Neen, ik zal wel eens reageren of een punt maken, maar een echte dialoog vermijd ik omdat ik weet dat ik in een dialoog toch alleen maar verlies. En Facebook, Netlog of Hyves? Ik heb op geen van hen een account. Ja, een Myspace heb ik en gebruik ik nog altijd, maar dan wel om enkele artiesten te volgen en op de hoogte te blijven van wanneer zij een nieuwe cd, single of videoclip hebben. Maar Myspace gebruiken voor sociale contacten doe ik niet.
Ik heb natuurlijk deze blog hier. Maar ook hier is het wat een eenrichtingsverkeer. In die zin dat ik hier een postje schrijf en ik publiceer dat. Ik hoop altijd dat er iemand reageert, maar als ze het dan doen, heb ik soms moeite om terug te reageren. Ik heb dat ook op andere blogs. Ik lees andere blogs, maar ik vind het zo moeilijk om op andermans postjes te reageren. Ik doe dit wel, maar het is soms echt moeilijk. Want iemand vertelt zijn verhaal, maar wat moet je dan zeggen? Misschien is dat ook omdat veel van de blogs eigenlijk alleen maar meedelen en niet iets vragen of zo. Een vraag is duidelijk en daar kan ik op antwoorden, maar als het iets meedelen is, dan is het al wat moeilijker.
Ik geloof dan ook niet dat internet zo’n handig hulpmiddel is voor autisten. Er zal natuurlijk altijd een groep bestaan waarvoor het wel zo is, maar mezelf reken ik daar niet bij. Ik ga eigenlijk heel praktisch om met internet. Ik gebruik internet niet om sociale contacten te leggen of foto’s met elkaar te delen, maar wel om nieuws te lezen, om te internetbankieren, om te internetwinkelen (wel een fantastisch voordeel voor autisten, want ben je meteen van al die drukte, opdringerigheid, stress af), om iets op te zoeken, om videoclips te bekijken. Allemaal praktische zaken die geen interactie vereisen met andere gebruikers.
Bovendien merk ik ook dat ik een tiental vaste sites heb die ik elke dag bezoek en die eigenlijk een routine en zekerheid inhouden, maar dat ik het internet niet verder exploreer naar nieuwe dingen. Ik weet dat internet een venster op de wereld kan zijn, maar mijn venster of de wereld die ik bekijk is ontzettend klein. Misschien komt dat ook omdat ik internet verwarrend en ongestructureerd vind. Je kan zogezegd alles vinden via internet, maar zoek eens concrete informatie en je zal merken dat dit niet altijd even simpel is om te zoeken. Er is een wildgroei aan sites en een kat vind haar jongen er niet in terug. En het aanbod is zo groot dat je vaak niet weet waar eerst te beginnen. Dus is mijn venster een ontzettend klein venster. Al vermoed ik dat dit voor vele mensen zo is.
Helemaal mee eens Filip,en wat dat chatten betrefd is aan mij zeker niet besteed,je bent zo uitgepraat.
BeantwoordenVerwijderenEn het is vaak erg flauw,ik heb wel wat dingen die ik doe op internet maar erg veel is het niet.En wat moet je altijd zeggen idd op iemands blog,dat is ook moeilijk vaak.
En het is een wildgroei op het internet en dan zeker al die oude bagger die er niet af wordt gehaald waar je niets meer mee kan en dat blijft gewoon rondzwerven op het net.
Maar ondanks alles toch fijn dat het er wel is...
het is heel dubbel.
grt Angeline
Ik vond het eerst ook moeilijk, eerder monologen op het internet zetten dan echt communiceren, maar ik vind het zo slecht nog niet en maak me er nog weinig zorgen over. Voor mij is het een beetje zoals in het echte leven. Ik vind het soms wel leuk wanneer er iemand in de buurt is zonder dat het nodig is om te communiceren (of beter, sociale communicatie). Zo zie ik het internet, veel mensen in de buurt die je kan lezen zonder de nood aan communicatie.
BeantwoordenVerwijderenWat je zegt over je vaste dagelijkse sites, dat herken ik ook, vaak surf ik niet meer op zoek naar iets nieuws, maar keer ik dagelijks terug naar dezelfde websites.
Het klopt dat het vaak eenrichtingsverkeer is op internet. Op de blogs zie je inderdaad dat veel mensen gewoon hun verhaal vertellen. Er worden niet expliciet vragen gesteld. Maar ik denk dat er impliciet wel degelijk vragen gesteld worden. Ik merk het bij mezelf. Soms zit ik met iets en dan vraag ik me af of dat wellicht met Asperger te maken heeft. Door die dingen te vertellen nodig je anderen uit te reageren en maar al te vaak blijken er herkenningspunten te zijn. Daarnaast vind ik het ook wel heel goed dat mensen gewoon hun verhaal kunnen doen, over problemen waar ze tegen aan lopen, over de pijn die ze voelen, over hoe ze Asperger een plaats in hun leven proberen te geven. Dat ook maakt het de moeite waard. Het levert veel stof op om over na te denken en om op te reageren. Natuurlijk zijn het geen discussieforums, maar toch worden er in zekere zin wel gesprekken gevoerd. Zelf reageer ik op twee blogs (tot nu toe), en ik lees er nog een aantal. Het helpt mij en ik word er wijzer van. Ik ben dan ook blij dat ze, dat jullie er zijn. Ook mijn vrouw leest een aantal blogs en dus ook reacties van mij. Het is een deel geworden van mijn communiceren met haar. Vaak kan ik iets schrijvend beter verwoorden dan pratend. Het grootste probleem van autisten. Mijn reacties zijn daardoor een ingang om toch over dingen te praten. Om die reden stuur ik haar zelfs brieven. En ik weet dat ze er blij mee is, omdat het ons helpt dichter bij elkaar te komen.
BeantwoordenVerwijderenHet kan dus zijn dat internet en blogs eenzijdige communicatie opleveren. Dat klopt voor een deel. Maar dat maakt het niet minder waardevol.
Wat ik ook heel belangrijk vind is dat ik door die blogs mensen heb leren kennen die heel erg de moeite waard zijn en die heel veel te melden hebben. Het mag dan computercontact zijn, het is wel contact en soms gaat het heel diep. Ik zou het niet meer kunnen en willen missen. Het zijn contacten die ik verder niet heb.
Als kijk op de wereld is internet een doolhof. Het zit vol met doodlopende en misleidende plekken en gangetjes. Om die reden gebruik ik het heel gericht. Ik ga er alleen op als ik iets speciaals zoek of wil weten. Derhalve zijn het ook meestal dezelfde sites die ik bezoek. Ik ga nooit maar wat in het wilde weg surfen. Natuurlijk kom je soms links tegen die de moeite waard zijn, maar die vind ik alleen op sites die ik sowieso wilde bezoeken. Alle shit laat ik voor wat het is. Daar besteed ik geen aandacht aan.