Een nieuwe blog beginnen is toch spannend. Na lang twijfelen heb ik besloten om mijn oude blog stop te zetten en te beginnen met een schone lei. Mijn vorige blog heb ik drie jaar geleden opgericht, maar het laatste jaar was het een stille dood aan het sterven, met nog enkele naschokken.
Het laatste jaar is er dan ook heel wat in mijn leven veranderd. Iets meer dan een jaar geleden kwam ik ineens te horen dat ik autisme heb, namelijk het Syndroom van Asperger. Het syndroom is een subklasse in het brede autismespectrum. Eigenlijk kun je stellen dat het autisme is zonder verstandelijke handicap. Het stereotiepe beeld van iemand met autisme wordt altijd gecombineerd met een verstandelijke handicap en mensen die alle contact vermijden met personen, die niet of weinig praten, die heel opvallend repetitief gedrag vertonen. Maar dat is écht wel stereotiep. Mensen met Asperger zijn helemaal niet zo en bij hen valt het autisme veel minder direct op, maar het is er wel. Doordat wij normaal begaafd zijn of zelfs hoogbegaafd leren wij heel veel van de wereld en leren wij om ons autisme te camoufleren of verbergen. Maar autisme is iets dat je nooit kwijt geraakt. Je zal het altijd hebben.
26 jaar lang was ik mij onbewust van dat ik autisme had. Ik ben net te oud om op de golven van de autismestroom van de laatste jaren te hebben kunnen surfen. Tegenwoordig is er meer aandacht voor autisme en wordt het sneller herkend. Maar in mijn tijd was autisme nog Rainman en altijd gecombineerd met een verstandelijke achterstand. Ondertussen groeide ik op, begon ik meer en meer te beseffen dat ik niet van deze wereld was, maar slaagde ik erin om “normaal” over te komen en mijn autisme te verbergen. Er waren wel problemen, maar nooit werd er achter de juiste uitleg gezocht. Maar twee jaar geleden kwam er dan een moment waarop ik een agressie-aanval kreeg die het begin vormde van de zoektocht naar het antwoord op de vraag “wat scheelt er met mij?” Dat antwoord heeft nog een jaar op zich laten wachten, maar toen kwam het er toch.
Ondertussen zijn we nog eens een jaar verder en eindelijk ben ik klaar om mijn autisme en Asperger te aanvaarden. Daarom ben ik ook met deze blog begonnen. Om een weergave te geven van dat acceptatieproces en om mensen en eigenlijk ook zelf Asperger te leren begrijpen. Ik hoop stiekem dat ook andere mensen met Asperger mijn blog bezoeken en mij laten delen in hun ervaringen. Maar vermits mijn vorige blog niet veel succes heeft gekend (eigenlijk niet verwonderlijk voor iemand zonder vrienden), heb ik nu ook niet echt grote verwachtingen. Maar ik hoop dat ik mij terug kan uitleven in een blog en ik hoop dat jullie hem met plezier gaan lezen.
Het laatste jaar is er dan ook heel wat in mijn leven veranderd. Iets meer dan een jaar geleden kwam ik ineens te horen dat ik autisme heb, namelijk het Syndroom van Asperger. Het syndroom is een subklasse in het brede autismespectrum. Eigenlijk kun je stellen dat het autisme is zonder verstandelijke handicap. Het stereotiepe beeld van iemand met autisme wordt altijd gecombineerd met een verstandelijke handicap en mensen die alle contact vermijden met personen, die niet of weinig praten, die heel opvallend repetitief gedrag vertonen. Maar dat is écht wel stereotiep. Mensen met Asperger zijn helemaal niet zo en bij hen valt het autisme veel minder direct op, maar het is er wel. Doordat wij normaal begaafd zijn of zelfs hoogbegaafd leren wij heel veel van de wereld en leren wij om ons autisme te camoufleren of verbergen. Maar autisme is iets dat je nooit kwijt geraakt. Je zal het altijd hebben.
26 jaar lang was ik mij onbewust van dat ik autisme had. Ik ben net te oud om op de golven van de autismestroom van de laatste jaren te hebben kunnen surfen. Tegenwoordig is er meer aandacht voor autisme en wordt het sneller herkend. Maar in mijn tijd was autisme nog Rainman en altijd gecombineerd met een verstandelijke achterstand. Ondertussen groeide ik op, begon ik meer en meer te beseffen dat ik niet van deze wereld was, maar slaagde ik erin om “normaal” over te komen en mijn autisme te verbergen. Er waren wel problemen, maar nooit werd er achter de juiste uitleg gezocht. Maar twee jaar geleden kwam er dan een moment waarop ik een agressie-aanval kreeg die het begin vormde van de zoektocht naar het antwoord op de vraag “wat scheelt er met mij?” Dat antwoord heeft nog een jaar op zich laten wachten, maar toen kwam het er toch.
Ondertussen zijn we nog eens een jaar verder en eindelijk ben ik klaar om mijn autisme en Asperger te aanvaarden. Daarom ben ik ook met deze blog begonnen. Om een weergave te geven van dat acceptatieproces en om mensen en eigenlijk ook zelf Asperger te leren begrijpen. Ik hoop stiekem dat ook andere mensen met Asperger mijn blog bezoeken en mij laten delen in hun ervaringen. Maar vermits mijn vorige blog niet veel succes heeft gekend (eigenlijk niet verwonderlijk voor iemand zonder vrienden), heb ik nu ook niet echt grote verwachtingen. Maar ik hoop dat ik mij terug kan uitleven in een blog en ik hoop dat jullie hem met plezier gaan lezen.
heb je pagina gevonden, en zal het wellicht voor een groot deel lezen ook ;)
BeantwoordenVerwijderen