Morgen komt mijn collega terug uit zwangerschapsverlof. Ik ben vooral benieuwd hoe alles zal verlopen. Want de collega zit recht tegenover mij en dat betekent dat ik de afgelopen 3,5 maand alleen aan mijn bureau zat. Ik zit wel nog in een ruimte met 5 andere collega’s, maar toch zat ik op een eilandje alleen. En dat is mij enorm goed bevallen. En morgen zit dus ik niet langer alleen en moet ik terug iemand tegenover mij dulden.
Nu, ik heb helemaal geen problemen met mijn collega. Integendeel zelfs, we komen ontzettend goed overeen en lijken elkaar toch graag te hebben. Eigenlijk vormen we zelfs een beetje een apart eilandje binnen het kantoor. Maar de afgelopen weken was ik toch verbaasd om te merken dat ik haar eigenlijk niet miste. Terwijl ik weet dat dit de normale gevoelens moeten zijn als je zo goed met iemand overeenkomt. Maar blijkbaar ben ik toch niet zo gehecht aan haar. En dat vind ik een beetje raar.
Er waren in het verleden al collega’s die het kantoor verlieten en het viel mij op hoe snel dat ik mij daar over heen kon zetten. Ik miste ze helemaal niet en het leek wel alsof ze er nooit waren geweest. Ik denk dat dit hard moet overkomen, mochten die ex-collega’s dat zo horen of lezen. Maar toch is het zo. Ik dacht eigenlijk dat dit kwam omdat ik met hen een meer oppervlakkige, zakelijke relatie had. Maar blijkbaar is dat niet zo, zo blijkt nu na een 3,5 maanden afwezigheid van mijn collega. Of komt dit nu enkel omdat ik wist dat ze terug zou komen? Misschien, maar ik betwijfel het. Of misschien zorgde het contact met de andere collega’s ervoor dat haar gemis werd gecompenseerd? Dat kan, maar ik denk gewoon dat ik niet zo gehecht geraak aan mensen.
Ik heb dat eigenlijk altijd gehad. In de zomervakantie miste ik mijn schoolvrienden niet en had ik geen behoefte ze op te zoeken. Ik dacht wel soms eens aan hen, maar ik was eigenlijk gewoon graag alleen zonder hun rond mij. Op school vond ik het leuk om met enkele vrienden rond te hangen, maar dat was op school. Daarbuiten had ik geen behoefte aan hen en zocht ik hen niet op. Zij mij trouwens ook niet, misschien omdat ik altijd de boot afhield. En dat is eigenlijk nu ook een beetje het geval op mijn werk. Ik heb op mijn werk een paar leuke collega’s waar ik graag bij ben, maar blijkbaar blijft de relatie zo oppervlakkig en kan ik mij niet binden aan hen dat ik hen mis als ze er niet (meer) zijn.
Ik vraag mij eigenlijk af of dit ook zo zou zijn mochten mijn ouders sterven. Zou ik hen missen of zou ik mij snel daar over heen kunnen zetten? Met mijn broers en zussen heb ik niet zo’n geweldige relatie en ik mis hun gezelschap niet. Al maakt het mij wel wat ongemakkelijker dan bij collega’s. Het blijft toch familie en is er toch een sterkere band. Maar wat als mijn vader of moeder morgen mocht sterven? Ik denk dat dit een grote impact zou hebben op mijn leven omdat zij nu nog zoveel doen en regelen voor mij. Daarom zal ik wel een gemis voelen, maar zullen de gevoelens van missen dieper gaan? Ik weet het niet. Ik denk van wel, dat de gevoelens dieper zullen gaan. Ik denk dat ik mij niet echt hecht aan andere personen zoals collega’s of vroeger klasgenoten, maar ik denk dat ik echt wel hard gehecht ben aan mijn ouders. Vooral aan mijn moeder.
Maar bij mijn collega is dus gebleken dat dit niet het geval is. De psychologen en Asperger-kenners mogen dit proberen te verklaren. Ik vermoed dat ze zullen zeggen dat ik een gemis heb aan het emotionele in een relatie en dat de relaties meer intellectueel zijn voor mij. Betekent dit dat ik dan geen goede collega of vriend kan zijn? Ik denk van niet. Ik denk dat de meeste van mijn collega’s mij een goede collega zullen noemen die oog heeft voor hun problemen en altijd een helpende hand zal uitsteken. Maar het blijft allemaal rationeel. Ik heb geen diepere gevoelens voor hen. Misschien speelt het tekort aan een Theory of Mind ook een rol. Misschien heb ik zelf weinig inzicht in de gevoelens, denkwereld en motieven van anderen zodat ik mij niet kan binden aan hen. En doordat het emotionele ontbreekt in een relatie, ontbreken daar ook de gevoelens zoals missen bij.
Nu, ik heb helemaal geen problemen met mijn collega. Integendeel zelfs, we komen ontzettend goed overeen en lijken elkaar toch graag te hebben. Eigenlijk vormen we zelfs een beetje een apart eilandje binnen het kantoor. Maar de afgelopen weken was ik toch verbaasd om te merken dat ik haar eigenlijk niet miste. Terwijl ik weet dat dit de normale gevoelens moeten zijn als je zo goed met iemand overeenkomt. Maar blijkbaar ben ik toch niet zo gehecht aan haar. En dat vind ik een beetje raar.
Er waren in het verleden al collega’s die het kantoor verlieten en het viel mij op hoe snel dat ik mij daar over heen kon zetten. Ik miste ze helemaal niet en het leek wel alsof ze er nooit waren geweest. Ik denk dat dit hard moet overkomen, mochten die ex-collega’s dat zo horen of lezen. Maar toch is het zo. Ik dacht eigenlijk dat dit kwam omdat ik met hen een meer oppervlakkige, zakelijke relatie had. Maar blijkbaar is dat niet zo, zo blijkt nu na een 3,5 maanden afwezigheid van mijn collega. Of komt dit nu enkel omdat ik wist dat ze terug zou komen? Misschien, maar ik betwijfel het. Of misschien zorgde het contact met de andere collega’s ervoor dat haar gemis werd gecompenseerd? Dat kan, maar ik denk gewoon dat ik niet zo gehecht geraak aan mensen.
Ik heb dat eigenlijk altijd gehad. In de zomervakantie miste ik mijn schoolvrienden niet en had ik geen behoefte ze op te zoeken. Ik dacht wel soms eens aan hen, maar ik was eigenlijk gewoon graag alleen zonder hun rond mij. Op school vond ik het leuk om met enkele vrienden rond te hangen, maar dat was op school. Daarbuiten had ik geen behoefte aan hen en zocht ik hen niet op. Zij mij trouwens ook niet, misschien omdat ik altijd de boot afhield. En dat is eigenlijk nu ook een beetje het geval op mijn werk. Ik heb op mijn werk een paar leuke collega’s waar ik graag bij ben, maar blijkbaar blijft de relatie zo oppervlakkig en kan ik mij niet binden aan hen dat ik hen mis als ze er niet (meer) zijn.
Ik vraag mij eigenlijk af of dit ook zo zou zijn mochten mijn ouders sterven. Zou ik hen missen of zou ik mij snel daar over heen kunnen zetten? Met mijn broers en zussen heb ik niet zo’n geweldige relatie en ik mis hun gezelschap niet. Al maakt het mij wel wat ongemakkelijker dan bij collega’s. Het blijft toch familie en is er toch een sterkere band. Maar wat als mijn vader of moeder morgen mocht sterven? Ik denk dat dit een grote impact zou hebben op mijn leven omdat zij nu nog zoveel doen en regelen voor mij. Daarom zal ik wel een gemis voelen, maar zullen de gevoelens van missen dieper gaan? Ik weet het niet. Ik denk van wel, dat de gevoelens dieper zullen gaan. Ik denk dat ik mij niet echt hecht aan andere personen zoals collega’s of vroeger klasgenoten, maar ik denk dat ik echt wel hard gehecht ben aan mijn ouders. Vooral aan mijn moeder.
Maar bij mijn collega is dus gebleken dat dit niet het geval is. De psychologen en Asperger-kenners mogen dit proberen te verklaren. Ik vermoed dat ze zullen zeggen dat ik een gemis heb aan het emotionele in een relatie en dat de relaties meer intellectueel zijn voor mij. Betekent dit dat ik dan geen goede collega of vriend kan zijn? Ik denk van niet. Ik denk dat de meeste van mijn collega’s mij een goede collega zullen noemen die oog heeft voor hun problemen en altijd een helpende hand zal uitsteken. Maar het blijft allemaal rationeel. Ik heb geen diepere gevoelens voor hen. Misschien speelt het tekort aan een Theory of Mind ook een rol. Misschien heb ik zelf weinig inzicht in de gevoelens, denkwereld en motieven van anderen zodat ik mij niet kan binden aan hen. En doordat het emotionele ontbreekt in een relatie, ontbreken daar ook de gevoelens zoals missen bij.
hehe, grappig dat je op het einde van dit blogbericht, hetzelfde antwoord als wat ik in de eerste paragrafen al in gedachte had. Ik ben nochthans geen kenner "at all" ...
BeantwoordenVerwijderen