Ik begrijp mezelf vaak niet. Dat is knap moeilijk. Ik weet niet waarom ik de dingen doe die ik doe. Of waarom ik soms iets zeg of juist niet zeg. En vaak weet ik ook niet wat ik voel. Ik weet wel wat ik moet voelen, maar daarom voel ik het nog niet. En dat maakt mij vaak kwaad. Soms uiterlijk (vroeger vaker dan nu), maar vooral innerlijk. Ik voel vaak een boosheid en kwaadheid binnen mezelf. En die boosheid geraakt niet weg, ze blijft aan me vreten. Ik kan ze niet kanaliseren en daarom duikt ze op regelmatige tijdstippen terug op.
Als ik naar mezelf kijk, dan merk ik dat die boosheid vaak de motor is van mijn acties, gedachten, houding. Het lijkt wel alsof ik die boosheid nodig heb om verder te kunnen gaan. Neem nu bijvoorbeeld familie om het wat concreter te maken. Ik heb bijna alle banden met mijn familie doorgeknipt of zo lijkt het toch. Dat is niet op één-twee-drie gebeurd, maar het is wel de laatste jaren in een versnelling gekomen. Als ik kijk naar mijn kinderjaren dan probeerde ik mezelf in te passen in de familie en ik vond familie tof en leuk. Maar langzamerhand realiseerde ik mij dat ik toch niet paste in de familie. Ik voelde eigenlijk geen klik. Ik had het gevoel dat ik niet kon doordringen tot hen, maar vooral dat zij niet doordrongen tot mij. En meer en meer voelde ik een kloof en hoe ouder ik werd, hoe dieper en pijnlijker die kloof werd.
Ik begon meer en meer een hekel te krijgen aan hen. Ik voelde de boosheid zich opstapelen. Enerzijds vaak ook door hun gedrag. Want je hebt eikels van broers die zichzelf graag bezig horen en altijd overdreven moeten doen, je hebt schoonfamilie die het niet kunnen laten om zogenaamd met goede bedoelingen u toch maar mooi te kwetsen met hun uitspraken of kritiek, je hebt familie die u niet zien staan, maar toch verontwaardigd zijn als jij dan geen moeite meer doet. Maar anderzijds ook omdat ik begreep dat ik geen familiegevoel heb. Ik weet eigenlijk niet wat dit inhoudt. Ik voel geen broeder- of zusterliefde. Ik sta vaak onverschillig over wat er gebeurd met tantes, meters, peters, …. Ik heb soms het idee dat ze gewoon pionnetjes zijn in mijn leven, misbare pionnetjes. Ze zijn er en dat is een feit, maar als ze er niet zouden zijn, geen probleem. Ik weet dat dit niet is hoe het zou moeten zijn. Familie zou belangrijk moeten zijn en daar zou je zorg voor moeten dragen. Maar alleen ben ik zo verbitterd geraakt dat ik het niet meer voel. En dat maakt mij kwaad.
En het rare en onverklaarbare is dat die kwaadheid niet maakt dat ik juist stappen in hun richting zet, maar juist omgekeerd. Ik neem steeds meer en meer afstand van hen. Zelfs pogingen van hen sla ik gewoon af. En dat houdt geen steek. Ik begrijp het niet en begrijp mezelf niet. De boosheid en kwaadheid die in mij tiert en die elke keer weer opflakkert als ik ze zie of hoor, zorgt ervoor dat ik mezelf steeds meer en meer isoleer en afzonder. En weet je, eigenlijk vind ik dat voor 90% van de tijd zelfs ok. En zelfs dat begrijp ik niet. Wat is er mis met mij? Heeft een leven lang vol ontgoochelingen, boosheid, onwetendheid over het feit dat ik wel eens autisme kon hebben, onbegrip, … mij afgestompt of moet ik leren aanvaarden dat dit deel uitmaakt van mijn autisme? Ik weet het niet. Ik weet alleen dat ik mezelf vaak niet begrijp en dat dit knap lastig is.
Als ik naar mezelf kijk, dan merk ik dat die boosheid vaak de motor is van mijn acties, gedachten, houding. Het lijkt wel alsof ik die boosheid nodig heb om verder te kunnen gaan. Neem nu bijvoorbeeld familie om het wat concreter te maken. Ik heb bijna alle banden met mijn familie doorgeknipt of zo lijkt het toch. Dat is niet op één-twee-drie gebeurd, maar het is wel de laatste jaren in een versnelling gekomen. Als ik kijk naar mijn kinderjaren dan probeerde ik mezelf in te passen in de familie en ik vond familie tof en leuk. Maar langzamerhand realiseerde ik mij dat ik toch niet paste in de familie. Ik voelde eigenlijk geen klik. Ik had het gevoel dat ik niet kon doordringen tot hen, maar vooral dat zij niet doordrongen tot mij. En meer en meer voelde ik een kloof en hoe ouder ik werd, hoe dieper en pijnlijker die kloof werd.
Ik begon meer en meer een hekel te krijgen aan hen. Ik voelde de boosheid zich opstapelen. Enerzijds vaak ook door hun gedrag. Want je hebt eikels van broers die zichzelf graag bezig horen en altijd overdreven moeten doen, je hebt schoonfamilie die het niet kunnen laten om zogenaamd met goede bedoelingen u toch maar mooi te kwetsen met hun uitspraken of kritiek, je hebt familie die u niet zien staan, maar toch verontwaardigd zijn als jij dan geen moeite meer doet. Maar anderzijds ook omdat ik begreep dat ik geen familiegevoel heb. Ik weet eigenlijk niet wat dit inhoudt. Ik voel geen broeder- of zusterliefde. Ik sta vaak onverschillig over wat er gebeurd met tantes, meters, peters, …. Ik heb soms het idee dat ze gewoon pionnetjes zijn in mijn leven, misbare pionnetjes. Ze zijn er en dat is een feit, maar als ze er niet zouden zijn, geen probleem. Ik weet dat dit niet is hoe het zou moeten zijn. Familie zou belangrijk moeten zijn en daar zou je zorg voor moeten dragen. Maar alleen ben ik zo verbitterd geraakt dat ik het niet meer voel. En dat maakt mij kwaad.
En het rare en onverklaarbare is dat die kwaadheid niet maakt dat ik juist stappen in hun richting zet, maar juist omgekeerd. Ik neem steeds meer en meer afstand van hen. Zelfs pogingen van hen sla ik gewoon af. En dat houdt geen steek. Ik begrijp het niet en begrijp mezelf niet. De boosheid en kwaadheid die in mij tiert en die elke keer weer opflakkert als ik ze zie of hoor, zorgt ervoor dat ik mezelf steeds meer en meer isoleer en afzonder. En weet je, eigenlijk vind ik dat voor 90% van de tijd zelfs ok. En zelfs dat begrijp ik niet. Wat is er mis met mij? Heeft een leven lang vol ontgoochelingen, boosheid, onwetendheid over het feit dat ik wel eens autisme kon hebben, onbegrip, … mij afgestompt of moet ik leren aanvaarden dat dit deel uitmaakt van mijn autisme? Ik weet het niet. Ik weet alleen dat ik mezelf vaak niet begrijp en dat dit knap lastig is.
Hoi Filip
BeantwoordenVerwijderenJou blog voor een deel gelezen,meteen al heel veel herkenning met mijn vriend.
Die inmiddels 44 is en sinds zijn 39ste zijn diagnose heeft.
Veel inzicht heb jij ook maar jammer dat je het niet kan uitdragen naar de buitenwereld,ik bedoel op het werk etc.
Ons zoontje heeft ook Asperger(nu bijna 9 jaar) en heeft het laten vertellen in de klas en dit is heel positief opgenomen door de medeleerlingen in het gewone reguliere basisonderwijs.
Maar daar komt dan wel bij kijken hoe sociaal is de groep en staat die er open voor,het kan het wel een stuk makkelijker voor je maken als het goed uitpakt is het meegenomen.
Hier in Nederland is het redelijk bespreekbaar aan het worden.
Men staat er minder vreemd tegenover.
Mijn vriend is nu al enige jaren tijd afgekeurd(Wajong)en is idd met een zware depressie(burn out) thuis komen zitten(ook door meerdere ernstige factoren in het verleden)
waak hier wel voor en laat het niet zover komen,ik lees in voorgaande blogs dat jij hier bang voor bent en jou achtervolgd wees dit voor en geef op jou werk aan,dat je de druk niet kunt verdragen,En boven je kunnen blijven presteren kan niemand en zeker niet iemand met autisme,....het is al zwaar genoeg om er sociaal wenselijk te zijn voor jullie.
Een keer breekt het op vroeg of laat en ik zie dit bij meer 40er terugkomen dit probleem.
Hopelijk kun jij dit wel voorkomen.
Verder interresant om te lezen hoe jij het ervaart en wat een enorm inzicht jij ook hebt.
Grt Angeline partner aspergerman en moeder van asperger kind.