You need something warm to embrace to help you put on a smilin' face

Ik vraag me af hoe mensen over mij denken als ze mijn blog lezen. Ik weet dat veel mijn postjes wat donker zijn, negatief, gehuld in zelfmedelijden. Ik denk dat sommigen zich wel eens afvragen of ik niet manisch depressief ben. Misschien ben ik dat ook wel een beetje, want ik ken vele depressieve periodes en gedachten, maar toch is dit niet echt 100% de waarheid. Ik probeer mij daar dan ook tegen te wapenen. Vaak onbewust zelf. Maar als ik naar mezelf kijk, dan zie ik ook iemand die veel lacht, die zich probeert te omringen door positieve dingen, die vaak probeert plezier te hebben. Plezier, weliswaar vaak alleen en op een auti-wijze, maar toch.

Een belangrijke factor daarin is humor. Ik ben iemand die graag lacht en die zelfs veel lacht. En ik lach soms ook om dingen waarvan anderen misschien de humor niet van inzien. Bovendien lach ik ook veel binnensmonds. Ik ben iemand die vaak binnenpretjes heeft en die geen nood heeft om die met iemand anders te delen. Iemand vertelde mij ooit dat ze in mijn ogen pretoogjes zag, iemand die wat ondeugend is. En eigenlijk heeft ze wel gelijk. Alleen komt dit alleen maar tot uiting tot de anderen wanneer ik die anderen ook ken en vertrouw. Zo merk ik dat ik vroeger op school en nu op het werk in het begin ontzettend stil ben totdat ik de omgeving en de personen ken en daarna durf ik al regelmatig eens een grappige opmerking te maken. Of plaag ik ook al vaak eens iemand (al moet ik dan wel een echt gevoel hebben bij die persoon). Al blijft dit natuurlijk wel redelijk braaf. Maar ik moet wel zeggen dat het er wel voor zorgt dat mensen mij een beetje leuk vinden. Allez, dat denk ik toch. Ik wist vroeger dat mijn medestudenten mij altijd een rare vonden en zeker in het begin, maar na een paar weken maakte ik al eens een grappige opmerking, zagen ze dat ik graag en veel lachte en daardoor kon ik mij wat in de groep werken en werd ik “aanvaard”. Of ik zou moeten zeggen dat door wat humor te gebruiken ik ervoor zorgde dat mijn leven niet nog moeilijker werd gemaakt. Want vriendschappen die tot op de dag van vandaag bestaan, zijn er niet uit voortgevloeid. Omwille van de typische autismeproblemen.

Een ander middel om mij tegen voortdurende depressieve buien en gedachten te wapenen, is muziek. Ik denk dat muziek misschien wel het belangrijkste in mijn leven is. Ik denk dat je dit ook merkt aan mijn blog. De titel is niet zomaar gekozen, zelfs de titels van mijn postjes verwijzen naar liedjes. Ik denk dan ook dat je mij ontzettend veel mag afnemen, behalve mijn radio en mijn cd’s. Zonder zou ik hier al lang niet meer rondlopen. Ik merk wel dat er een autikantje aan het beluisteren van mijn muziek zit. Ik luister al jaren naar dezelfde radiozender, gewoon omdat radio = die radiozender en niets anders. Een andere radiozender mag nog dezelfde muziek draaien, maar toch voelt dit niet hetzelfde aan en is de drang te groot om het terug naar de vertrouwde zender te zetten. Daarnaast merk ik dat ik vroeger vaak dezelfde cd afspeelde, telkens opnieuw totdat ik een andere cd had. Dat is nu veel geminderd, waarschijnlijk omdat ik nu meer geld heb waardoor ik meer cd’s tegelijkertijd koop. Maar iets dwong mij altijd om terug diezelfde cd te spelen omdat het juist aanvoelde. Ik heb wel gemerkt dat mijn muzieksmaak in de loop der jaren geëvolueerd is en dat ik bepaalde periodes wel aan een bepaald genre of groep artiesten kan linken, maar ik merk wel dat er altijd een factor “positieve muziek” is. Muziek die iets vrolijks over zich heeft of die mij toch blij maakt. Let op, ik luister ook wel eens naar triestigere muziek en ik heb ook enkele cd’s die wat rustiger zijn of wat zwaarder op de maag liggen, maar over het algemeen zit er een opgewektheid in de muziek die ik beluister.

Als je de rechterkolom van mijn blog bekijkt, dan merk je dat niet alleen muziek een prominente plaats heeft in mijn leven, maar ook televisieseries en boeken. Ook zij zijn een middel tegen depressie en een bron van vermaak. Boeken zijn sowieso iets wat je alleen moet beleven. Je kan moeilijk met zijn twee of drie tegelijkertijd hetzelfde boek lezen. Misschien dat het mij daarom altijd al wat aangesproken heeft. Maar het is ook vooral een vlucht in de fantasie. Ik heb daar al eens in een vorig postje over geschreven. Het is zalig om je te verdrinken in een boek en opgezogen te worden door het verhaal. Op hetzelfde niveau zitten eigenlijk ook televisieseries, omdat ook zij u kunnen opslorpen in een verhaal. Of je hebt de komische reeksen, die natuurlijk een boost tegen donkere gedachten vormen. Ik moet wel toegeven dat die boeken en televisieseries een dubbele functie hebben. Enerzijds vermaak, maar anderzijds probeer ik er ook wat uit te leren wat mij in het echte leven voort kan helpen. Ze vormen een beeld over hoe sociale contacten verlopen en hoe mensen denken. Ik weet natuurlijk wel dat het fictie blijft en een uitvergroting van situaties, maar als je in het echte leven weinig echte sociale contacten beleeft, moet je de mosterd natuurlijk ergens halen. Als is dat niet altijd makkelijk. Vooral niet op het gebied van gevoelens. Een verhaal kan triestig zijn of dramatische wendingen hebben en dat kan mij echt wel raken op dat moment, maar ik merk dat dit vaak vlug voorbij is. Omdat het niet eenvoudig is om de link te kunnen leggen naar mijn eigen leven of naar mijn eigen gevoelens.

Ik weet dat als je aan een NT zou vragen hoe hij probeert fun te hebben of wat hij doet om aan zijn eigen depressieve gedachten te vluchten, dan denk ik dat hij bovenstaande punten ook wel zou opnoemen. Alleen vermoed ik dat zij vooral sociale contacten als belangrijkste wapeningsmiddel zullen noemen. Zij zullen vlugger eens naar een ander persoon toestappen en praten over hun gevoelens, of ze zoeken troost bij een geliefde of ze gaan juist dingen (zoals humor, muziek, film, boek) wel met elkaar delen. Ik merk dat die sociale dimensie bij mij niet of toch weinig aanwezig is. Ik moet het vaak op mijn eentje redden. Daarom ook dat muziek, boeken, series, … voor mij veel belangrijker zijn dan dat ze ooit voor een NT zullen zijn. Ik merk dit ook bijvoorbeeld op mijn werk. Ik word wel eens na een vakantie wat uitgelachen omdat ik alleen maar boeken heb gelezen. Ik hoor anderen ook wel eens schamper vertellen over mensen die in het weekend voor hun televisie zitten en niet naar feestjes, cafés, jeugdbewegingen, … gaan. Ik kan het hun natuurlijk niet kwalijk nemen omdat ze mijn leefwereld niet kennen en zich moeilijk in mijn leefwereld kunnen inleven. Net als ik moeilijkheden heb om mij in hun leefwereld in te leven. Maar dat doet er even niet toe. Het gaat erom dat die dingen voor mij echt belangrijk zijn en dat zij voor mij effectief zijn tegen donkere gedachten. Ze hebben allemaal misschien een autistisch kantje, maar zelfs op een autistische wijze hebben ze hun effect.