Ik heb nog even getwijfeld, maar ik had donderdag toch besloten om de brief deze week te bezorgen. Want ik had toch zoiets van: als ik die brief nog één of twee maanden aan kant moet laten liggen, zijn dat wel één of twee maanden waarin je constant met die brief bezig bent en met al die twijfels en vragen. Ik speelde al lang met het idee en ik wou het eigenlijk niet langer uitstellen.
Hoe is de brief ontvangen geweest? Euh... ik weet het eigenlijk niet. We hebben een gesprek gehad, maar daarin viel nergens het woord autisme. Geen vragen over de problemen die ik heb, geen vragen hoe het met mij gaat, geen vragen waarom ik net nu die brief verstuurde. Allemaal dingen waarvan ik dacht dat zij dat gingen vragen en waar ik dus een paar nachten over heb wakker gelegen over wat ik zou antwoorden.
In plaats van over mijn autisme te vragen, ging men meteen door naar de kern en ging het meteen over het thuiswerken. Blijkbaar was dit toch geen goed voorstel. Twee dagen op de week kon men niet toestaan. Maar men had wel een tegenvoorstel geformuleerd. Ik zou mogen verhuizen naar een aparte bureau waar ik alleen zal zitten zonder collega's en men wilt toch 1 dag thuiswerken toestaan. Dat laatste had ik eigenlijk wel verwacht dat men maar 1 dag zou toestaan en daar kon ik dus mee leven. Maar verhuizen van bureau was toch wel even schrikken. In alle mogelijke scenario's in mijn hoofd kwam dit niet naar voor en ik was dan ook wat overdonderd en wist niet goed wat te antwoorden. Ik heb dit uiteraard goedgekeurd en genomen wat ik kon nemen. Maar het kwam dus wel wat als een verrassing. Ondertussen heb ik dit wel wat kunnen laten bezinken en ik denk dat dit totaal geen slecht idee zou zijn. Ben ik in één klap al de druk rond collega's kwijt, al de vervelende vragen op een maandagochtend of vrijdagnamiddag, moet ik niet meer voortdurend zitten gissen waarom iemand iets zegt op die toon of waarom er die spanning hangt. Keerzijde is wel dat ik ook afscheid zal moeten nemen van mijn beste collega die tegenover mij zit en die van mijn autisme op de hoogte was en die eigenlijk wat een vertrouwenspersoon in het kantoor was. Ze weet het zelf nog niet dat we gaan gescheiden worden, maar ja. Elk voordeel heeft zijn nadeel, zeker?
Ben ik nu blij dat ik de brief heb verstuurd? Aan de ene kant wel om verschillende redenen. Ik ben blij dat de bazen het nu weten en dat ze er rekening mee kunnen houden. Daarnaast heb ik ook het gevoel dat ik voor mezelf ben opgekomen, waar ik misschien binnen enkele dagen of weken toch trots op ga zijn. En ook al is het niet volledig wat ik wou, het compromis is even goed en misschien wel beter. Maar aan de andere kant was de brief misschien toch niet zo'n goed idee. Ik denk dat Angeline gelijk had dat de brief slecht kan uitvallen. Want ook al komen ze tegemoet aan een deel van mijn wensen, toch kon ik mij niet van de indruk ontdoen dat de band beschadigd is geraakt. Ik weet mij niet te gedragen nu ze het weten en blijkbaar weten zij ook niet hoe zij met mij moeten omgaan. Is het daarom dat het woord autisme werd vermeden? Ik had ook zoiets dat ze teleurgesteld of zoiets waren. Ik kan ontzettend moeilijk de vinger erop leggen hoe de brief ontvangen is en dat maakt mij ontzettend onzeker. Daarenboven heb ik ook al een paar slapeloze nachten achter de rug en ben ik doodop, wat de situatie er niet meteen beter op maakt. Ik loop dan ook al twee dagen bedrukt rond op het werk. En dan moet de confrontatie met de rest van de collega's nog komen. Men deed het tegenvoorstel omdat men dit aan de andere collega's kon verkopen, maar toch zal ook dit een onwennig moment worden. Maar ja, op deze manier hoeven zij niets van mijn autisme te weten komen.
Het zal misschien allemaal nog wat moeten bezinken aan beide kanten en misschien loopt het nadien terug wat vlotter. Ik hoop alvast dat ik nu wat een aangenamer en vooral rustiger leven kan leiden en terug energie ga overhebben om de rest van mijn leven aan te pakken. Ik heb het gevoel dat de eerste horde genomen is in de acceptatie van mijn diagnose en het aanpassen van mijn leven aan mijn beperkingen. Er zullen nog vele hordes te nemen zijn, sommige makkelijker en sommige moeilijker dan deze, maar het gevoel dat de eerste genomen is, is toch al een opluchting.
Hoe is de brief ontvangen geweest? Euh... ik weet het eigenlijk niet. We hebben een gesprek gehad, maar daarin viel nergens het woord autisme. Geen vragen over de problemen die ik heb, geen vragen hoe het met mij gaat, geen vragen waarom ik net nu die brief verstuurde. Allemaal dingen waarvan ik dacht dat zij dat gingen vragen en waar ik dus een paar nachten over heb wakker gelegen over wat ik zou antwoorden.
In plaats van over mijn autisme te vragen, ging men meteen door naar de kern en ging het meteen over het thuiswerken. Blijkbaar was dit toch geen goed voorstel. Twee dagen op de week kon men niet toestaan. Maar men had wel een tegenvoorstel geformuleerd. Ik zou mogen verhuizen naar een aparte bureau waar ik alleen zal zitten zonder collega's en men wilt toch 1 dag thuiswerken toestaan. Dat laatste had ik eigenlijk wel verwacht dat men maar 1 dag zou toestaan en daar kon ik dus mee leven. Maar verhuizen van bureau was toch wel even schrikken. In alle mogelijke scenario's in mijn hoofd kwam dit niet naar voor en ik was dan ook wat overdonderd en wist niet goed wat te antwoorden. Ik heb dit uiteraard goedgekeurd en genomen wat ik kon nemen. Maar het kwam dus wel wat als een verrassing. Ondertussen heb ik dit wel wat kunnen laten bezinken en ik denk dat dit totaal geen slecht idee zou zijn. Ben ik in één klap al de druk rond collega's kwijt, al de vervelende vragen op een maandagochtend of vrijdagnamiddag, moet ik niet meer voortdurend zitten gissen waarom iemand iets zegt op die toon of waarom er die spanning hangt. Keerzijde is wel dat ik ook afscheid zal moeten nemen van mijn beste collega die tegenover mij zit en die van mijn autisme op de hoogte was en die eigenlijk wat een vertrouwenspersoon in het kantoor was. Ze weet het zelf nog niet dat we gaan gescheiden worden, maar ja. Elk voordeel heeft zijn nadeel, zeker?
Ben ik nu blij dat ik de brief heb verstuurd? Aan de ene kant wel om verschillende redenen. Ik ben blij dat de bazen het nu weten en dat ze er rekening mee kunnen houden. Daarnaast heb ik ook het gevoel dat ik voor mezelf ben opgekomen, waar ik misschien binnen enkele dagen of weken toch trots op ga zijn. En ook al is het niet volledig wat ik wou, het compromis is even goed en misschien wel beter. Maar aan de andere kant was de brief misschien toch niet zo'n goed idee. Ik denk dat Angeline gelijk had dat de brief slecht kan uitvallen. Want ook al komen ze tegemoet aan een deel van mijn wensen, toch kon ik mij niet van de indruk ontdoen dat de band beschadigd is geraakt. Ik weet mij niet te gedragen nu ze het weten en blijkbaar weten zij ook niet hoe zij met mij moeten omgaan. Is het daarom dat het woord autisme werd vermeden? Ik had ook zoiets dat ze teleurgesteld of zoiets waren. Ik kan ontzettend moeilijk de vinger erop leggen hoe de brief ontvangen is en dat maakt mij ontzettend onzeker. Daarenboven heb ik ook al een paar slapeloze nachten achter de rug en ben ik doodop, wat de situatie er niet meteen beter op maakt. Ik loop dan ook al twee dagen bedrukt rond op het werk. En dan moet de confrontatie met de rest van de collega's nog komen. Men deed het tegenvoorstel omdat men dit aan de andere collega's kon verkopen, maar toch zal ook dit een onwennig moment worden. Maar ja, op deze manier hoeven zij niets van mijn autisme te weten komen.
Het zal misschien allemaal nog wat moeten bezinken aan beide kanten en misschien loopt het nadien terug wat vlotter. Ik hoop alvast dat ik nu wat een aangenamer en vooral rustiger leven kan leiden en terug energie ga overhebben om de rest van mijn leven aan te pakken. Ik heb het gevoel dat de eerste horde genomen is in de acceptatie van mijn diagnose en het aanpassen van mijn leven aan mijn beperkingen. Er zullen nog vele hordes te nemen zijn, sommige makkelijker en sommige moeilijker dan deze, maar het gevoel dat de eerste genomen is, is toch al een opluchting.
Hallo Filip,
BeantwoordenVerwijderenMijn indruk van dit alles:
1) Ze hebben hier goed over nagedacht en zijn je zover tegemoet gekomen als maar enigzins mogelijk was. Ze hebben niet gezegd: je mag maar 1 dag thuiswerken, nee ze hebben daarnaast voor de overige dagen ook actief naar een oplossing gezocht. En dat is bovendien een oplossing die veel problemen voor je oplost. Ik vind dit indrukwekkend voor een werkgever zonder eerdere ervaring met autisme. Chapeau.
2) Er gaat iets veranderen en dat vinden wij autisten altijd eng, al is het een verandering ten goede. Vandaar jouw vragen, onzekerheid, spanning, bedrukte stemming en slapeloze nachten. Ik heb daar ook zo'n last van gehad. Maar dat gaat vanzelf over, denk je niet?
3) Ik begrijp dat je opziet tegen de 'confrontatie' met je collega's omdat het zo moeilijk is in te schatten hoe die gaat verlopen. Dat is doodeng. Misschien helpt het als je er niet aan denkt in termen als 'confrontatie'. Je gaat iets persoonlijks met ze delen en dat is iets heel anders. Ik heb op het moment erg veel profijt ervan dat mijn collega's weten dat ik autistisch ben.
4)Het woord autisme is niet gevallen en ik denk dat je gelijk hebt als je vermoedt dat ze niet weten hoe ze met je om moeten gaan. Misschien zijn ze ook wel erg bang om fouten te maken. Uit hun handelingen blijkt in ieder geval niet dat de brief slecht is ontvangen, geloof ik.
5)Ik ben sinds een half jaar ook gescheiden van mijn favoriete collega maar ik maak bewust tijd om bij haar langs te gaan en merk dat zij mij ook weet te vinden. Als je laat merken dat je dat prettig vindt zal ze bij je langskomen. Je zit in een andere kamer, niet in een ander land!
En ja, je mag trots op jezelf zijn! Je heb een enorme stap gemaakt met een geweldig resultaat. Applaus voor jezelf. Ik zit hier hier helemaal blij voor je te wezen. Prachtig, prachtig, prachtig.
PS: Ik heb mijn leidinggevende aan mijn collega's laten vertellen over mijn autisme, zonder dat ik erbij was. Omdat ik het ook zo eng vond om te doen. Daarbij heb ik haar gevraagd ook te zeggen dat ze mij alles mochten vragen wat ze wilden. Dan heb je daarna wel even iedereen over je heen, maar hoef je zelf niet de kogel door de kerk te schieten. Misschien een idee?
BeantwoordenVerwijderenHoi Filip
BeantwoordenVerwijderenIk denk dat het zo goed is ...het is nu bekend en er wordt rekening meegehouden,met het woord "autisme" omgaan is vaak moeilijk voor mensen die er niet veel van weten,ze zullen nu vast wel een keer googelen en er meer info over inwinnen,is dit niet zo jammer dan voor hun,
en idd een goed idee om de leiding,je collega's hierover in te lichten,bij mijn vriend is dit niet gedaan en ook hij is apart gezet en niemand heeft er iets over gevragen(eigenlijk raar maar waar)
en alleen zitten ja er is geen andere optie dus deze is de beste voor jou...je moet maar denken je gaat er alleen maar op vooruit niet op achteruit...dat is zeker.
het is bekend nu,je krijgt een dag thuiswerken wat al heel mooi is,en je eigen plekje,waak er wel voor dat je contact houdt met je favoriete collega....(s)
je moet nu echt aan jezelf denken en niet meer aan het gene wat een ander ervan denk,blijf gewoon jezelf nu ook nu je dit heb t gezegd..
Jij bent nog steeds dezelfde en hun ook,dus alleen jou beperkingen zijn aangepakt en goed dat je het hebt gedaan,echt knap van je.!!!
Grt laat het bezinken en denk aan jezelf nu!
Angeline
Bedankt voor jullie reacties. Ik denk dat ik gisteren een beetje vermoeid was waardoor ik nog niet echt super content was, maar ik ben er inderdaad van overtuigd dat het de beste oplossing is en dat ik ontzettend blij mag zijn met zulke bazen. Ik heb het ondertussen ook mijn favoriete collega verteld en vermits zij van mijn autisme op de hoogte is, had zij er alle begrip voor. Ze vond het ook wel jammer, maar als ik mij daardoor beter zou voelen, dan was het goed voor haar. En het is nog altijd beter dan volledig weg zijn uit het kantoor. De rest van de collega's zullen deze of volgende week ingelicht worden, maar dat zal de baas op haar nemen en ze zal het proberen te verkopen zonder dat het woord autisme moet vallen. Ze zal het waarschijnlijk wel later vertellen, maar nu kan ik eerst rustig verhuizen en wennen aan de nieuwe situatie zonder dat ik iedereen over mijn hoofd moet krijgen.
BeantwoordenVerwijderen