Ik wil mijn blog niet alleen gebruiken om over het Syndroom van Asperger te praten. Er moet ook plaats zijn voor andere dingen. Zoals bijvoorbeeld nu de verkiezingen. Het is nog twee weken tot de verkiezingen en voor de eerste keer zit ik nog met twijfels over mijn keuze. De voorbije verkiezingen koos ik consequent steeds weer voor de SP.A. Dit jaar zal het waarschijnlijk terug deze partij worden, maar het is niet echt met de volle goesting. Een gebrek aan een volwaardig links alternatief ligt hier aan de basis van.
Nu, ik moet eerst ook bekennen dat ik de afgelopen 2 jaar een degout van de politiek heb gekregen. Er was het voortdurend gekrakeel en geruzie, zeker in de Leterme-periode, maar dat was nog niet het ergste. Het ergste is dat het land de afgelopen twee jaar gewoonweg niet meer bestuurd werd. De politiekers zijn de afgelopen twee jaar vooral met zichzelf bezig geweest en de komende verkiezingen wierpen altijd hun schaduw op het geheel. Maar ondertussen stapelen de problemen zich op en vrees ik dat ons land niet meer op de rand van de afgrond staat, maar al in vrije val is. We hebben geen antwoord op de economische crisis en we doen er nog veel minder aan, we denken niet aan manieren om onze sociale zekerheid te waarborgen, we hebben de bankencrisis door politieke spelletjes verkloot, onze banken en onze energiemarkt zijn al in buitenlandse handen, …. Kortom, men heeft er een zooitje van gemaakt en wie stelt nu nog vertrouwen in deze mensen om ons land terug op het juiste pad te brengen?
Het zijn nu wel regionale verkiezingen, maar toch slaat de federale sfeer toch ook over op de regionale verkiezingen. De Vlaamse regering heeft nog steeds beslissingen genomen, maar toch dreigen er ook onweerswolken boven het Vlaamse niveau te pakken door partijpolitieke spelletjes. De verkiezingskoorts verergert deze indruk alleen maar. De geloofwaardigheid van de politiek staat dan ook op het spel. En ik heb mijn vertrouwen een beetje verloren en heb dus ook een beetje een degout gekregen. Ook in deze verkiezingen zou het moeten gaan om Change, het thema van Barack Obama. Een radicale koerswijziging qua politiek voeren, de mensen terug voorop stellen en terug vertrouwen kweken.
Met deze achtergrond rekening houdend is het dus moeilijk om te gaan bepalen op wie ik op 7 juni ga stemmen. Eén makkelijkheid is er wel, namelijk de keuze tussen links en rechts. Ik denk dat ik mij in het politieke spectrum altijd al aan de linkerkant heb bevonden en er is nog niets veranderd aan mijn denkbeeld, wereldvisie en levensopvatting. Op 7 juni zal ik dus zeker weer links stemmen en vallen dus de rechtse partijen allemaal af. Maar dan bevind je u in de linkerzijde en dan merk je ineens op dat er toch heel wat partijen zich bevinden aan die linkerzijde. Heel veel kleintjes, een middelgrote en een grote partij. En die partijen mogen dus de komende twee weken nog om mijn stem vechten. Maar voorlopig blijf ik bij SP.A.
Al is het dus niet met de volle goesting. SP.A twijfelt aan zichzelf en daarom doet ze mij ook twijfelen aan hen. Ze hebben een zware verkiezingsnederlaag geleden twee jaar geleden, sindsdien doen ze het enorm zwak in de peilingen en nu lijken ze zich ook wat te berusten in een nieuwe verkiezingsnederlaag. Er is de afgelopen twee jaar niet geregeerd, maar de SP.A. heeft ook in zijn oppositiewerk nog niet veel van zich laten merken. Maar het ergste is toch wel dat ze met een economische en financiële crisis er niet in slaagt om te overtuigen, om met een overtuigend én geruststellend verhaal naar voren te komen. En persoonlijk vind ik ook dat het hun ontbreekt om met een links, sociaal sterk verhaal naar buiten te komen. Een sociaal, links verhaal dat de gewone mensen en arbeiders zou moeten aanspreken. Misschien hebben ze door die slechte peilingen wat koudwatervrees, maar in deze moeilijke tijden moeten zij zich opwerpen als een reddingsboei. Maar het ontbreekt hun aan leiderschap.
Daarom ben ik ook eens op zoek gegaan naar andere linkse alternatieven en er spreken mij een paar aan, maar ik vind toch nog geen echt volwaardig alternatief die mij kan overtuigen. Omdat ik de SP.A. een signaal wil geven dat ze een linksere koers moeten gaan varen, kom ik natuurlijk uit bij de extreem-linkse partijen als PVDA+, CAP en Linkse Socialistische Partij. Meteen drie partijen en dat is meteen een oorzaak van het probleem. Eigenlijk versnipperen zij alleen maar de extreem-linkse stem. Een stem voor 1 van de drie is geen stem voor de andere twee en zo zorgen zij ervoor dat zij er geen sterk links alternatief is. Hadden zij hun krachten gebundeld en opgekomen als 1 lijst, liefst nog met SP.A Rood erbij, dan zouden zij al die linkse stemmen kunnen verzamelen en dan zou ik waarschijnlijk eerder op hun hebben gestemd op 7 juni dan de SP.A. Maar nu hebben zij geen front gevormd en vrees ik ervoor dat een stem aan één van de drie een beetje een verloren stem is. Zeker met een kiesdrempel van 5%, waardoor de kans is dat je stem uiteindelijk vertegenwoordigd wordt in het parlement eigenlijk onbestaande is. En dat is verdomd jammer. Daarnaast moet ik ook eerlijk bekennen dat het extreem linkse partijen zijn en ik hou niet zo van extreem. Ik ben ervan overtuigd dat deze partijen de gewone mens zeker zouden vertegenwoordigen en dat men met hen zeker een linksere koers zou varen, maar sommigen voorstellen zijn onrealistisch, men heeft een bezwaarlijk verleden achter de rug omwille van de mensen die men adoreerde, zoals een Mao, Stalin, …. Maar als krachtig signaal dat de politiek terug in het teken van de gewone mensen moeten komen te staan, zou ik zeker op hen hebben gestemd.
Een ander links alternatief is natuurlijk Groen!. Een stem aan hen is zeker een nuttige stem en je mag er zeker van zijn dat jouw stem wel vertegenwoordigd zal worden in het parlement. En toch raak ik maar niet overtuigd van Groen!. Een beetje raar als je weet dat zusterpartij Ecolo in Wallonië wel massaal mensen kan overtuigen. Maar misschien heeft het wel te maken met het feit dat Groen! eigenlijk ook geen algemeen verhaal heeft en vooral op het terrein van de ecologie blijft. Nu, hun verhaal van een groene big bang spreekt zeker tot de verbeelding, maar toch blijft er een barrière bestaan bij mij die mij belet om op hen te stemmen. Misschien moeten zij ook eens leren op zich te profileren als een linkse partij en niet altijd als een ecologische partij. Misschien moeten zij eens wat minder aandacht schenken aan het milieu en eens meer aan de mensen. Tuurlijk dat het ecologisch verhaal goed is voor de mensen, voor de economie, voor onze toekomst … maar ecologie lost de wachtlijsten niet op. Ecologie zegt ook niets over fiscale fraude, over cultuur, over de bankencrisis, …. Kijk, ik weet niet of ik mij duidelijk kan uitdrukken, maar ik vind dat Groen! een beperkt verhaal heeft. Nochtans ben ik er zeker van dat zij op al die andere terreinen ook een mening heeft, maar die wordt teveel verstopt achter het woordje ecologie. Tenslotte moet ik ook bekennen dat ik Groen!, zeker met voorzitster Mieke Vogels, nog altijd associeer met een geitenwollensokken-idealisme. En ja, ook dat speelt hen parten.
En dan is er ook nog de Sociaal-Liberale Partij van Geert Lambert. En Geert mag blij zijn, want volgens de stemtest van VRT en De Standaard komt die partij het best overeen met mijn denkbeelden. Alleen, ik verschoot daar van. Want sociaal-liberaal durf ik mij niet echt te noemen. Het woordje liberaal is een beetje een vies woord voor mij. Bovendien vind ik het ook een beetje een contradictie: sociaal liberalisme. Dus, ik zal Geert moeten teleurstellen. Ik zal niet op hem stemmen. Niet alleen omdat ik ook hier vrees dat een stem voor SLP wel eens een verloren stem zou kunnen zijn, maar vooral omdat SLP mij nog niet overtuigd heeft dat ik een sociaal liberaal zou zijn zoals de stemtest beweert. Volgens mij ben ik nog altijd heel wat linkser dan liberaal. Nu ja, men heeft het Geert ook niet gemakkelijk gemaakt want hij moest dit doen op 6 maanden tijd en helaas kwam hij ook nog niet echt aan bod om te vertellen waarvoor SLP staat. Onbekend maakt echt wel een beetje onbemind.
En dus kom ik terug uit bij de SP.A. Misschien niet met de volle goesting, maar ik denk dat het wel nog altijd een goede keuze is. Men moet wel zeker een meer linksere koers varen, maar als ik hoor dat Open VLD de portefeuille Welzijn wil, dan hou ik mijn hart al vast. Op zo’n moment denk ik dat het inderdaad belangrijk is dat er een sterke linkse partij is die dit in onderhandelingen kan verhinderen en met het huidige linkse landschap kan alleen SP.A. die sterke linkse partij zijn. Daarnaast speel ook het feit dat ik redelijk trouw ben aan mijn merken (een Aspie-trait) een rol waarom ik toch bij SP.A blijf. Ik heb wel wat kritiek op SP.A, maar ik ben trouw en steun hen ook tijdens de moeilijke tijden. Maar omdat ik toch wat kritiek heb, ga ik mijn kritiek laten merken aan de hand van voorkeurstemmen. Ik ga één van de komende dagen bepalen op wie ik ga stemmen op de lijst, maar ik ben niet van plan om zomaar mij neer te leggen bij de volgorde en voorkeuren van de partij. De kans is dus klein dat Freya Van Den Bossche of Kathleen Van Den Brempt mijn stem krijgt. Neen, de kans is veel groter dat de kandidaat van SP.A Rood Issam Benali mijn stem krijgt. Ik ga wat minder partij-establishment kiezen, maar eerder gewone mensen. Mensen die in hun motivering meer de gewone mens centraal stellen en het ook zelf zijn. Dit moet toch een teken aan de wand zijn aan de top dat het anders moet.
Gaat het veel helpen? Waarschijnlijk niet omdat de partijmolen onvermoeid doordraait, maar voor mezelf is het wel belangrijk. Ik wil meer dan ooit een bewuste stem geven. En ik blijf het verdomd jammer vinden dat de die kleine linksere partijen zich niet hebben verenigd. Zij hadden mijn stem kunnen krijgen, maar hun individualisme (al wou LSP wel samengaan) zorgt ervoor dat ze mijn stem verloren hebben. Nu, elkeen heeft nog precies twee weken de tijd om mij van hun gelijk te overtuigen.
Nu, ik moet eerst ook bekennen dat ik de afgelopen 2 jaar een degout van de politiek heb gekregen. Er was het voortdurend gekrakeel en geruzie, zeker in de Leterme-periode, maar dat was nog niet het ergste. Het ergste is dat het land de afgelopen twee jaar gewoonweg niet meer bestuurd werd. De politiekers zijn de afgelopen twee jaar vooral met zichzelf bezig geweest en de komende verkiezingen wierpen altijd hun schaduw op het geheel. Maar ondertussen stapelen de problemen zich op en vrees ik dat ons land niet meer op de rand van de afgrond staat, maar al in vrije val is. We hebben geen antwoord op de economische crisis en we doen er nog veel minder aan, we denken niet aan manieren om onze sociale zekerheid te waarborgen, we hebben de bankencrisis door politieke spelletjes verkloot, onze banken en onze energiemarkt zijn al in buitenlandse handen, …. Kortom, men heeft er een zooitje van gemaakt en wie stelt nu nog vertrouwen in deze mensen om ons land terug op het juiste pad te brengen?
Het zijn nu wel regionale verkiezingen, maar toch slaat de federale sfeer toch ook over op de regionale verkiezingen. De Vlaamse regering heeft nog steeds beslissingen genomen, maar toch dreigen er ook onweerswolken boven het Vlaamse niveau te pakken door partijpolitieke spelletjes. De verkiezingskoorts verergert deze indruk alleen maar. De geloofwaardigheid van de politiek staat dan ook op het spel. En ik heb mijn vertrouwen een beetje verloren en heb dus ook een beetje een degout gekregen. Ook in deze verkiezingen zou het moeten gaan om Change, het thema van Barack Obama. Een radicale koerswijziging qua politiek voeren, de mensen terug voorop stellen en terug vertrouwen kweken.
Met deze achtergrond rekening houdend is het dus moeilijk om te gaan bepalen op wie ik op 7 juni ga stemmen. Eén makkelijkheid is er wel, namelijk de keuze tussen links en rechts. Ik denk dat ik mij in het politieke spectrum altijd al aan de linkerkant heb bevonden en er is nog niets veranderd aan mijn denkbeeld, wereldvisie en levensopvatting. Op 7 juni zal ik dus zeker weer links stemmen en vallen dus de rechtse partijen allemaal af. Maar dan bevind je u in de linkerzijde en dan merk je ineens op dat er toch heel wat partijen zich bevinden aan die linkerzijde. Heel veel kleintjes, een middelgrote en een grote partij. En die partijen mogen dus de komende twee weken nog om mijn stem vechten. Maar voorlopig blijf ik bij SP.A.
Al is het dus niet met de volle goesting. SP.A twijfelt aan zichzelf en daarom doet ze mij ook twijfelen aan hen. Ze hebben een zware verkiezingsnederlaag geleden twee jaar geleden, sindsdien doen ze het enorm zwak in de peilingen en nu lijken ze zich ook wat te berusten in een nieuwe verkiezingsnederlaag. Er is de afgelopen twee jaar niet geregeerd, maar de SP.A. heeft ook in zijn oppositiewerk nog niet veel van zich laten merken. Maar het ergste is toch wel dat ze met een economische en financiële crisis er niet in slaagt om te overtuigen, om met een overtuigend én geruststellend verhaal naar voren te komen. En persoonlijk vind ik ook dat het hun ontbreekt om met een links, sociaal sterk verhaal naar buiten te komen. Een sociaal, links verhaal dat de gewone mensen en arbeiders zou moeten aanspreken. Misschien hebben ze door die slechte peilingen wat koudwatervrees, maar in deze moeilijke tijden moeten zij zich opwerpen als een reddingsboei. Maar het ontbreekt hun aan leiderschap.
Daarom ben ik ook eens op zoek gegaan naar andere linkse alternatieven en er spreken mij een paar aan, maar ik vind toch nog geen echt volwaardig alternatief die mij kan overtuigen. Omdat ik de SP.A. een signaal wil geven dat ze een linksere koers moeten gaan varen, kom ik natuurlijk uit bij de extreem-linkse partijen als PVDA+, CAP en Linkse Socialistische Partij. Meteen drie partijen en dat is meteen een oorzaak van het probleem. Eigenlijk versnipperen zij alleen maar de extreem-linkse stem. Een stem voor 1 van de drie is geen stem voor de andere twee en zo zorgen zij ervoor dat zij er geen sterk links alternatief is. Hadden zij hun krachten gebundeld en opgekomen als 1 lijst, liefst nog met SP.A Rood erbij, dan zouden zij al die linkse stemmen kunnen verzamelen en dan zou ik waarschijnlijk eerder op hun hebben gestemd op 7 juni dan de SP.A. Maar nu hebben zij geen front gevormd en vrees ik ervoor dat een stem aan één van de drie een beetje een verloren stem is. Zeker met een kiesdrempel van 5%, waardoor de kans is dat je stem uiteindelijk vertegenwoordigd wordt in het parlement eigenlijk onbestaande is. En dat is verdomd jammer. Daarnaast moet ik ook eerlijk bekennen dat het extreem linkse partijen zijn en ik hou niet zo van extreem. Ik ben ervan overtuigd dat deze partijen de gewone mens zeker zouden vertegenwoordigen en dat men met hen zeker een linksere koers zou varen, maar sommigen voorstellen zijn onrealistisch, men heeft een bezwaarlijk verleden achter de rug omwille van de mensen die men adoreerde, zoals een Mao, Stalin, …. Maar als krachtig signaal dat de politiek terug in het teken van de gewone mensen moeten komen te staan, zou ik zeker op hen hebben gestemd.
Een ander links alternatief is natuurlijk Groen!. Een stem aan hen is zeker een nuttige stem en je mag er zeker van zijn dat jouw stem wel vertegenwoordigd zal worden in het parlement. En toch raak ik maar niet overtuigd van Groen!. Een beetje raar als je weet dat zusterpartij Ecolo in Wallonië wel massaal mensen kan overtuigen. Maar misschien heeft het wel te maken met het feit dat Groen! eigenlijk ook geen algemeen verhaal heeft en vooral op het terrein van de ecologie blijft. Nu, hun verhaal van een groene big bang spreekt zeker tot de verbeelding, maar toch blijft er een barrière bestaan bij mij die mij belet om op hen te stemmen. Misschien moeten zij ook eens leren op zich te profileren als een linkse partij en niet altijd als een ecologische partij. Misschien moeten zij eens wat minder aandacht schenken aan het milieu en eens meer aan de mensen. Tuurlijk dat het ecologisch verhaal goed is voor de mensen, voor de economie, voor onze toekomst … maar ecologie lost de wachtlijsten niet op. Ecologie zegt ook niets over fiscale fraude, over cultuur, over de bankencrisis, …. Kijk, ik weet niet of ik mij duidelijk kan uitdrukken, maar ik vind dat Groen! een beperkt verhaal heeft. Nochtans ben ik er zeker van dat zij op al die andere terreinen ook een mening heeft, maar die wordt teveel verstopt achter het woordje ecologie. Tenslotte moet ik ook bekennen dat ik Groen!, zeker met voorzitster Mieke Vogels, nog altijd associeer met een geitenwollensokken-idealisme. En ja, ook dat speelt hen parten.
En dan is er ook nog de Sociaal-Liberale Partij van Geert Lambert. En Geert mag blij zijn, want volgens de stemtest van VRT en De Standaard komt die partij het best overeen met mijn denkbeelden. Alleen, ik verschoot daar van. Want sociaal-liberaal durf ik mij niet echt te noemen. Het woordje liberaal is een beetje een vies woord voor mij. Bovendien vind ik het ook een beetje een contradictie: sociaal liberalisme. Dus, ik zal Geert moeten teleurstellen. Ik zal niet op hem stemmen. Niet alleen omdat ik ook hier vrees dat een stem voor SLP wel eens een verloren stem zou kunnen zijn, maar vooral omdat SLP mij nog niet overtuigd heeft dat ik een sociaal liberaal zou zijn zoals de stemtest beweert. Volgens mij ben ik nog altijd heel wat linkser dan liberaal. Nu ja, men heeft het Geert ook niet gemakkelijk gemaakt want hij moest dit doen op 6 maanden tijd en helaas kwam hij ook nog niet echt aan bod om te vertellen waarvoor SLP staat. Onbekend maakt echt wel een beetje onbemind.
En dus kom ik terug uit bij de SP.A. Misschien niet met de volle goesting, maar ik denk dat het wel nog altijd een goede keuze is. Men moet wel zeker een meer linksere koers varen, maar als ik hoor dat Open VLD de portefeuille Welzijn wil, dan hou ik mijn hart al vast. Op zo’n moment denk ik dat het inderdaad belangrijk is dat er een sterke linkse partij is die dit in onderhandelingen kan verhinderen en met het huidige linkse landschap kan alleen SP.A. die sterke linkse partij zijn. Daarnaast speel ook het feit dat ik redelijk trouw ben aan mijn merken (een Aspie-trait) een rol waarom ik toch bij SP.A blijf. Ik heb wel wat kritiek op SP.A, maar ik ben trouw en steun hen ook tijdens de moeilijke tijden. Maar omdat ik toch wat kritiek heb, ga ik mijn kritiek laten merken aan de hand van voorkeurstemmen. Ik ga één van de komende dagen bepalen op wie ik ga stemmen op de lijst, maar ik ben niet van plan om zomaar mij neer te leggen bij de volgorde en voorkeuren van de partij. De kans is dus klein dat Freya Van Den Bossche of Kathleen Van Den Brempt mijn stem krijgt. Neen, de kans is veel groter dat de kandidaat van SP.A Rood Issam Benali mijn stem krijgt. Ik ga wat minder partij-establishment kiezen, maar eerder gewone mensen. Mensen die in hun motivering meer de gewone mens centraal stellen en het ook zelf zijn. Dit moet toch een teken aan de wand zijn aan de top dat het anders moet.
Gaat het veel helpen? Waarschijnlijk niet omdat de partijmolen onvermoeid doordraait, maar voor mezelf is het wel belangrijk. Ik wil meer dan ooit een bewuste stem geven. En ik blijf het verdomd jammer vinden dat de die kleine linksere partijen zich niet hebben verenigd. Zij hadden mijn stem kunnen krijgen, maar hun individualisme (al wou LSP wel samengaan) zorgt ervoor dat ze mijn stem verloren hebben. Nu, elkeen heeft nog precies twee weken de tijd om mij van hun gelijk te overtuigen.
Een mooie blog en een interessant kritisch artikel. Doe zo voort zou ik zeggen.
BeantwoordenVerwijderen